Eric de Nie
Da Capo al Fine
Over het schilderij
Dit schilderij heeft als titel een muziekterm. Da Capo al Fine betekent: vanaf het begin spelen en stoppen bij de aanduiding Fine (=einde).. Er is dan ook een wisselwerking tussen het werk van de Nie en muziek. Zelf zegt de Nie: “ik heb altijd al erg van muziek gehouden en schilderde ook vaak met muziek van hedendaagse componisten, met jazz of met uitheemse muziek op de achtergrond. Vrij plotseling begreep ik toen de directe verwantschappen. In mijn werk heeft toch elke kleur zijn eigen klank en smelten al die kleurklanken samen tot ritmische melodieën. Dat is pure muziek”. Observaties van landschappen en vooral zijn muzikale interesse vormen de bronnen van het werk van Eric de Nie. Zijn schilderijen tonen rasters met horizontale en verticale lijnen. De Nie spuit verdunde verf met een spuitbus op de randen van het doek. Afhankelijk van zijn substantie en kleur en bijvoorbeeld de structuur van het linnen zoekt de verf zich op verschillende manieren een weg over het doek. Het scheppingsproces wordt mede bepaald door de beleving van lineair in de tijd verschuivende repetitieve muziek, waarvan De Nie een visuele pendant probeert te maken.
Over de kunstenaar
De schilderijen van Eric de Nie (Leiden 1944) tonen een speelse en tegelijk emotionele strijd tussen vrij stromende verf en gecontroleerde schildershandelingen. Af en toe het doek horizontaal of verticaal kantelend, volgt de kunstenaar met gevoelig oog en soepele hand de kleurige verfsporen van lijnen, druppels en geveegde stroken. Het toeval sturend ontstaat een geheel van ritmische verbanden tussen kleur, lijn vlak en ruimte: een nieuw picturaal beeld dat zowel concreet als poëtisch is. Zelf schrijft Eric de Nie het volgende over zijn schilderijen (zie ook: https://www.ericdenie.nl/) : “Mijn schilderijen en aquarellen ontstaan vanuit een methodische schilderwijze waarin verticale en/of horizontale richtingen het beeld bepalen. Deze werkwijze berust op het toepassen van het toeval. Zo laat ik verdunde verf in dunne lijnen volgens de wet van de zwaartekracht naar beneden stromen kantel ik het werkvlak herhaaldelijk van richting, als een compositorisch spel tussen horizontale en/of verticale elementen. In mijn aquarellen heb ik de laatste jaren naast deze werkwijze nieuwe mogelijkheden gevonden in het spontaan neerzetten van brede luchtige verfstreken in het horizontale en/of verticale stramien. Hierbij is vaak sprake van het ‘leegvegen’ van een brede verfstrook. Herhaling en kruising van de vegen roepen hier en daar raadselachtige verdichtingen en ruimten op. Ook in recente schilderijen zijn beide manieren van werken met het toeval tot een symbiose gekomen. Wat zich op het platte vlak precies gaat afspelen hangt sterk af van de uitdaging van het moment: vaak mijn stemming en inzichten na het analyserend bekijken van het vorige werkstuk, of groepjes van werken. Mijn reactie is het voer voor een nieuw werk: formaat in vierkant of rechthoek, acrylverf op doek, of aquarelverf op speciaal papier, enzovoort. Vanuit een beginnend idee over de mogelijke kleurstellingen, ritmes in opeenvolgende lijnen, vormen en kleuren schilder ik naar de specifieke eigenschappen van het nieuwe werk toe. Hoe dan ook, ik zoek tijdens mijn werkproces altijd naar het juiste moment waarop de vrij stromende verflijnen of luchtig met de kwast geveegde verfbanen, mij de visuele en emotionele genoegdoening geven van een uitgebalanceerd beeld. Soms gebeurt dat binnen een uur, dan weer gaan er weken van kijken, doen, of niet doen overheen. Ik werk door totdat een geheel van ritmische kleurschakeringen ontstaat tussen volle en ijle kleurtonen en lijnen die een abstract ruimtelijke ervaring oproepen die je als kijker de ruimte geeft om in te dwalen en daarmee de tijd doet vervagen. Haast als een muzikale beleving welke ik bij wijze van spreken in de oren van de kijker wil laten doorklinken.“ Werken van de Nie zijn opgenomen in de collecties van: museum Belvedere te Heerenveen, Centraal Museum Utrecht, Boijmans van Beuningen te Rotterdam, museum Waterland te Purmerend, stedelijk museum Schiedam.
